Een wel héél speciaal cadeau

De huiskamer heet officieel De Huiskamer van De Lage Landen. Dus voor alle Nederlands sprekende pelgrims. Dat wil niet zeggen dat anders sprekende niet welkom zijn. Dus soms loopt er wel eens een verdwaalde ‘buitenlander’ de kamer binnen. Of iemand neemt zijn of haar, tijdens de tocht gekregen buitenlandse vriend mee.

Er komen best veel Belgen naar de huiskamer en dit keer wel een héél bijzonder stel. Bescheiden komen ze binnen, rustig pratend. De man best heel corpulent en de vrouw heel slank. Wilde alleen maar een glaasje water. Hij docent en muzikant en zij werkzaam op de universiteit.  Hebben een tocht van 1300 km achter de rug. Al pratend wordt het al snel duidelijk waarom de man zo corpulent is. Is heel ziek geweest door Corona, dus IC en beademing en een bijna doodervaring.  Vervolgens krijgt hij te maken met 2 tumoren in zijn hoof, wel goedaardig. Een ervan ligt tegen zijn hypofyse aan. Dat zorgt voor een verstoorde hormoon huishouding wat dus tot gevolg heeft dat hij zo groeit. Sinds ze elkaar kennen (10 jaar) hebben ze al 9 tochten gemaakt. Daarvoor had hij al 10 camino’s op zijn naan staan. Chapeaux…….Misschien dat zijn goede conditie hem door deze moeilijke tijd heen heeft geholpen. Er worden altijd van iedere pelgrim een foto gemaakt,  dus dat wordt uitgebreid gedaan. Dan meldt de man dat hij Henk en Wil een cadeau wil geven. Ooit op een van zijn tochten heeft hij in een herberg bij kaarslicht, terwijl de anderen sliepen, een canon geschreven. Die gaat hij dus samen met zijn vrouw zingen, doet eerst nog even de deur dicht. Het is een cadeau voor hen alleen. Prachtig, prachtig, Henk en Wil raken zeer geëmotioneerd, dan volgt er nog een warme knuffel en gaan ze weg. Daar moeten Henk en Wil wel even van bijkomen.

Ja het is een komen en gaan van pelgrims, de ene blijft even kort voor een praatje en koffie. De ander wil duidelijk zijn verhaal kwijt en blijft langer. Zoals de voormalige chauffeur die eens wilde bewijzen dat je met twee heup protheses best wel zo’n tocht kan ondernemen. Het is hem gelukt maar hij vond het wel zwaar. Ook de twee Egmonders, op de fiets vanuit Nederland gekomen, hadden het soms zwaar. Maar toen ze zagen hoe het de wandelaars verging, was het fietsen toch wel iets ‘lichter’ geworden. Ja Egmond, het is meteen ‘ons kent ons’ voor Wil die ook in Egmond woont. En grappig detail is dat het in Egmond al rondging dat Wil deze Egmonders zou gaan ontmoeten.

Een ieder loopt zijn eigen Camino, zo wordt ook steeds gezegd. Dat is voor elke pelgrim anders. Wat voor de een heel gemakkelijk is, is voor de ander een hele grote uitdaging. Dus of je nu 100 km loopt of 1000 , het is jouw Camino en jouw uitdaging. De pelgrim draagt in principe zijn rugzak, maar er zijn situaties dat dat niet kan of lukt of je wilt het gewoon niet. Vandaag moeten Henk en Wil even glimlachen als een echtpaar, duidelijk wat luxere mensen, vertellen het jammer te vinden dat ze in die ene overnachting geen zwembad hebben gehad.

ja de dag ging snel met al die mooie verhalen. Maar het is ook een dag geworden met een groot cadeau. Dat zal nooit meer vergeten worden.

adios amigo