Van Presedo naar Meson do Vento 12 km

Afscheid van...........

Ik heb het even opgezocht in Wikipedia, kon niet op het woord komen. Een boetiekhotel is een populaire term voor een hotel dat een luxueuze, eigenzinnige maar ook intieme sfeer heeft en vaak niet behoort tot een hotelketen. Men gebruikt ook de spelwijze 'boutique hotel'. 

Twee nachten dus luxe gelogeerd. Dat is ook een gevolg van de pandemie. Er is nog veel gesloten of voor de verplichte 50 % maar open. Dus soms hebben we dan geen andere keuze als dan maar luxe. Maar geen straf hoor! We hebben dit als prettig ondergaan.  Ook de stad Betanzos is speciaal. Gisteravond hebben we eerst nog lekker gegeten in ons eigen boetiek hotel. De flop van het pelgrims menu moest gecompenseerd worden. Daarna een poos op het grote plein braaf samen op een bankje gezeten, mensen kijken. De lichtjes van de stad gingen aan, een gezellige sfeer.

Vandaag hebben we ons met een taxi weer terug naar het eindpunt van gisteren laten brengen. Er staat een "klimdag" op het programma. Maar gelukkig is mijn rug probleempje op zijn retour, 4 dagen min of meer een beetje stram. Maar Henk ontpopte zich als een echte ridder. Mijn rugzak werd steeds door hem op mijn schouders gehesen, liet ik mijn stokken vallen, Henk raapte ze weer op. Zat ik te diep, Henk hees me weer overeind.

Vandaag het grootste deel alleen maar stijgen. Dus elke kilometer telt dan dubbel. Ook  moesten we een lang traject over een semi verharde weg. En de enigste auto die ons toen passeerde liet ons in een wolk van stof achter. De lekkere douche van eerder die ochtend werd dus snel om zeep geholpen. Verder ging het soms voetje voor voetje omhoog. Toen we dan eindelijk na twee uur het bos achter ons lieten kwam al gouw een terras in zicht. Eindelijk de koffie die we nog niet hadden  gedronken. En voor mij weer die halve meter bocadillo, heerlijk. De bar werd gerund door twee dames, ik denk moeder en dochter. Moeder schat ik 70 jaar. Als een echte moederkloek werden we verwent. We kregen allebei een krukje om onze benen op te leggen. Er kwamen meer wandelaars daar wat gebruiken en iedereen dus dat krukje van moeder. Tegen de tijd dat we weer verder wilden gaan maakte ze ons via een "tolk" duidelijk dat er in het kapelletje aan de overkant een mis begon. We probeerde het te negeren, maar nee we moesten naar de overkant. Dus heel gehoorzaam deden we dat dan maar, maar we zijn niet naar binnen gegaan hoor. Zo braaf zijn we ook weer niet. Weer verder dus.

Bij het laatste stuk hadden we twee keuzes: de officiële route (was langer maar veiliger, keuze van mij. Of de snelle korte route van Henk maar voor mij onveilig. We kwamen tot een compromis, Henk in zijn fel rode shirt voorop, links lopen zodat we het verkeer aan zagen komen. Het ging allemaal goed. We logeren nu op een plek die een schril contrast vormt met de situatie van gisteren. Drukke wegen en veel verkeer. Het hotel is eenvoudig maar goed. Henk wilde nog eten, ik voelde de halve meter bocadillo nog zitten. Dus voor Henk nog net voor sluitingstijd van 16.00 uur, het Menu del dia. Dat werd in een super sneltrein vaart geserveerd. Maar Henk gaat vandaag in ieder geval zonder honger slapen.

Nog drie dagen te gaan!