Het pelgrims bureau

Het pelgrimsbureau is gevestigd in een oud klooster wat prachtig is gerestaureerd. Beneden zijn de loketten waar medewerkers (allemaal vrijwilligers) de credential (dat is de stempelkaart) controleren. De pelgrim krijgt bij iedere overnachting een stempel. Zo kan hij / zij laten zien dat de route totaal is afgelegd. Als dat is goedgekeurd ontvangen zij een officieel document waarop staat geschreven in het Latijns dat  de tocht is volbracht.

De hele organisatie is een gestroomlijnd geheel. Om de grote stroom aan pelgrims in goede banen te leiden is de hele aanmeldprocedure verdeeld in stappen. Dat alles gaat via QR codes. Daarin worden dan alle gegevens opgeslagen en ontvangen de pelgrims een nummer. Via de smartfone kunnen ze de nummering volgen zodat ze de wachttijd niet perse hier moeten uitzitten. Op dit moment worden er per dag 1500 pelgrims geregistreerd. Tijdens de piek van een paar weken geleden zijn dat er soms wel 4000 geweest. 

Op de eerste verdieping bevinden zich de huiskamers. Er zijn er 4, Duits, Frans, Engels, en Nederlandstalig. Bekent als de Huiskamer van de Lage Landen. Iedere huiskamer heeft een eigen sfeer. Er worden in die andere huiskamers veel gewerkt met rituelen. De Engelse huiskamer staat vooral bekent om de reflectie gesprekken die er kunnen worden gevoerd. Dus mensen die in geestelijke nood verkeren of een verdiepend gesprek wensen. De Huiskamer van de Lage Landen is in die zin een huiskamer in de zin van het woord. Een gastvrije ontvangst, een rustpunt in de hectiek van de binnenkomst van Santiago. Maar ook in De Huiskamer ontvouwen zich bijzondere gesprekken. De pelgrims hebben vaak een reden waarom ze de tocht zijn gaan maken. Er is veel tijd voor overdenkingen onderweg. 

Henk en Wil maken na hun ontbijt nog een wandeling voordat ze aan hun taak beginnen. Op deze dag ontvangen ze 3 pelgrims, niet erg veel maar het zijn wel hele bijzondere ontroerende verhalen die ze vandaag te horen krijgen. Zoals een man, altijd een fanatieke sporter geweest op wedstrijd niveau. Door een besmetting via een teken beet staat zijn leven opeens op zijn kop. Hij dacht nooit meer te kunnen lopen en in een rolstoel te belanden. Zijn sporters mentaliteit heeft hem geholpen om door veel te oefenen en te trainen uiteindelijk de tocht toch te kunnen volbrengen, ondanks zijn klap voet. Bovendien is zijn wens die hij lang heeft gehad, namelijk in zijn zestigste levensjaar Santiago binnen te wandelen, in vervulling gegaan. Het is een hele grote overwinning,  niet op sportief gebied, maar een mentale overwinning. Wat een emotie bij hem maar ook bij Wil en Henk laat dit verhaal hun niet onberoerd. De ander 2 bezoekers hadden ook verhalen over de veranderingen die de tocht bij hen had te weeg gebracht. Dat je beseft ontslag te moeten nemen of eindelijk het overlijden van je vrouw een plekje kan geven zodat je weer verder kunt. De Huiskamer heeft een duidelijke functie hierin. Maar ook heel bijzonder is het dat de mensen Wil en Henk al deze verhalen hun toevertrouwen. 

Nadat om 17.00 uur de deur achter hun is dichtgedaan gaan Wil en Henk nog even de route lopen die ze hebben gemaakt vanaf de halte waar ze zijn uitgestapt donderdag. Deze staat nog niet vermeld in de informatie van de Huiskamer. Het blijkt maar 400 meter te zijn, dus dichterbij als een andere bekende route vanaf plaza Galicia. Dan gaat het richting appartement en is het tijd voor een glas wijn. Die overigens heel lekker blijkt te zijn. Dat wordt onthouden. Wil gaat even een kort slaapje maken en Henk gaat met Tanja bellen. Daarna is het tijd voor de avondmaaltijd. Wil laat Henk kennismaken met een piep klein eethuisje, waar Wil in vorige jaren veel gegeten heeft. Ze hebben lekker gegeten en gaan voldaan weer ‘op huis aan’